|
|
|
|
Mailing der Dingen
#4
Hallo lieve, geduldige vrienden!
Nieuw jaar, nieuwe kansen! Dus hier presenteer ik vol goede moed Mailing der Dingen #4! Ja echt, daar issie dan. Vers van de pers: als dit drukwerk was kon je die heerlijke geur van verse drukinkt nog ruiken. Meer dan een jaar is hier aan gewerkt (lees: uitgesteld), en ik hoop dat het het wachten waard was. Nou ja, zo blijft het in ieder geval een verrassing wanneer ze komen.
Beste lezer, de rest is aan u. Zet een lekkere espresso, stel je stereo af op een fijn muziekje aan en ga er eens goed voor zitten (zodat je niet knoeit). Veel lees- en klikplezier!
Niels
|
|
Ik denk dat je er ondertussen wel van gehoord hebt, maar als het nog nieuw is voor je: The Martian is een boek geschreven door Andy Weir (het is ook in het Nederlands vertaald). Het gaat over Mark Watney, een astronaut die alleen op Mars achterblijft nadat de rest van zijn crew vlucht voor een storm en onterecht denkt dat hij is omgekomen. Zittie daar dus in zijn eentje en iedereen denkt dattie dood is. Gelukkig is Watney naast een botanist en een ingenieur ook een rasoptimist en dankzij zijn humeur, humor en kunde weet hij voorlopig prima voor zichzelf te zorgen, al is hij natuurlijk nog steeds een beetje Sans Famille. Uiteindelijk komen ze er op aarde ook achter dat ze iemand hebben achtergelaten en beginnen er allerhande reddingspogingen.
Het boek leest echt heerlijk weg en het overgrote deel van de science is voor de verandering eens geen fiction, wat de geloofwaardigheid enorm ten goede komt. Natuurlijk gaat er meer dan genoeg mis maar de oplossingen voelen nooit als geluk: samen met Watney denk je mee aan hoe hij dit volgende probleem nu weer gaat oplossen.
De verfilming is ook echt te gek en die raad ik je dan ook voor de volle 100% aan.
|
|
|
Toen ik laatst zin had in een nieuw audioboek en mij The Martian was aanbevolen (dat was nog voordat ik het boek las of de film zag) besloot ik maar eens lid te worden van Audible en dat The Martian mijn eerste aankoop zou zijn. Sommige boeken vind ik gewoon relaxed als audioboek, omdat je dan een boek kan luisteren als je afwast, of naar je werk fietst. Maar de narratie van dit boek is echt fantastisch. R. C. Bray verbeeldt vooral Watney magnifiek, maar ook de rest van de cast komt tot leven. Dit is een topper die ik nog lang niet zat ben.
|
|
|
Zoals ik in de introductie al aan gaf, staat deze Mailing der Dingen al bijna een jaar in de steigers. Ik wilde dat graag nog even on the record hebben voordat jullie me er van beschuldigen op de Apple-bandwagen te zijn gesprongen. Ik ben namelijk zo hipster dat ik al fan was van de Sia/Maddie Ziegler-combinatie voordat ze tijdens het Apple-event van 2016 hun ding mochten doen en Sia ineens niet meer van de radio te krijgen was.
In ieder geval: Sia maakt deuntjes (fijne deuntjes), maar staat zelf niet bijzonder graag in de schijnwerpers. Daarvoor huurt ze dansers in en onder hen is Maddie Ziegler, een piepjong danstalent dat ondertussen flink bekend is geworden. Samen met Shia LaBeouf danst ze in Elastic Heart, de eerste video die ik ooit van Sia zag. Een krachtig nummer met een krachtige clip. Ik vind dat Maddie en Shia hier echt een prachtig samenspel geven. Je kan Maddie zien in nog meer clips van Sia (en anderen), waaronder het prachtige The Greatest.
|
|
|
In ongeveer hetzelfde genre en wat dichter bij huis vinden we van Lotta Sophie Bakker, een Nederlandse actrice en zangeres, haar afstudeerwerk Hour of the Wolf, een theaterconcert. Of nou ja, in ieder geval deze clip van Wolfwoman, een van de nummers uit de complete voorstelling die ik helaas (ruim) gemist heb (de uitvoeringen waren eind april 2015).
|
|
|
Al een hele tijd staat Dream me up in mijn favorieten. Ik kom er niet bepaald dagelijks, maar zo af en toe is het een heerlijk blog om doorheen te bladeren. Het is een fotografieblog wat af en toe een of meerdere foto's uit een fotoserie plaatst. Altijd met naamsvermelding, dus als je iets moois vindt is het meestal niet erg moeilijk om er meer van te vinden.
Bovenstaande foto's komen beide uit de serie Grief van Erwin Olaf (wiens site op dit moment helaas niet veel doet, dus misschien heb je meer aan Wikipedia, of een link naar al zijn foto's op DMU).
|
|
|
Minder arty, meer alledaags (als je in Manhattan woont, ten minste): deze verschrikkelijke toevoegingen aan de lokale brandpalen om te voorkomen dat mensen erop gaan zitten of ze gebruiken als hindernissen in een skateboard-kunstje. Een alleraardigst artikeltje wat je zeker even moet lezen, al was het maar voor de links naar de andere voorbeelden van "unpleasant design", en verschillende kunstwerken die daar hun kritiek op geven. Vervolgens raak je verstrikt in een web van artikelen en ben je een middag zoet met iets waar je misschien nog nooit over nagedacht hebt.
|
|
|
|
Tenzij je intiem bekend bent met het werk van Van Gogh zal je waarschijnlijk niet direct iets zijn opgevallen aan bovenstaande uitsnede van de Zaaier. Maar als je nog eens naar het origineel kijkt zal het je wel opvallen: deze uitsnede lijkt wel uit een groter schilderij te komen! Als je nu nog een keer goed kijkt zie je inderdaad dat er stukken uit het schilderij herhaald worden naar links en naar rechts, maar het is toch best netjes gedaan. En dan komt nu de kicker: dit is niet iemand die een dag met de clone-tool heeft zitten prutsen in Photoshop. Nee, het is iemand die tegen Photoshop heeft gezegd de randen aan te vullen op zo'n manier dat het bij de rest van de afbeelding past… en that's it! Geen handwerk, geen dure ver-van-de-markt-staande kunstmatige intelligentie. "Gewoon" Photoshop, een programma dat iedereen kan gebruiken.
|
|
|
Oké, volgens mij wordt er wel iets secuurder te werk gegaan dan het doen van één enkele handeling, omdat je anders nog wel eens op twee zonnen wordt getrakteerd of iets dergelijks maar desalniettemin is het een mooie demonstratie van de stand van de techniek (anno 2014 – nu zijn er mensen met kunstmatige intelligentie aan het spelen om nieuwe kunst te laten maken, maar dat is iets voor een andere keer). Als je meer wil, is daar Extrapolated Art.
|
|
Your cyberpunk games are dangerous
|
|
|
In 1823 observeerde Lord Byron in zijn satirische gedicht Don Juan al dat de werkelijkheid soms vreemder is dan fictie. Het mooiste vind het nog als dat ook nog eens gecombineerd wordt met een portie ironie. Mix dat dan nog eens met een van mijn favoriete genres, cyberpunk, en je hebt een verhaal waar ik van smul.
|
|
|
Zoals dit verhaal over hoe de FBI soms moeite heeft om feiten van fictie te scheiden. In 1990 is een klein bedrijfje in Texas bezig met het ontwikkelen van een rollenspel met een cyberpunkthema, onder andere ondersteund door niemand minder dan Loyd Blankenship (het is niet erg als je nu denkt: huh, wie?). De FBI verwarde klaarblijkelijk het handboek met de spelregels voor een handboek hacken, en daar ging het mis. Een spannend verhaal wat niet zou misstaan in een cyberpunkroman…
|
|
|
Een van de best beoordeelde computerspellen van het afgelopen jaar (en passend binnen het cyberpunkgenre) is Va-11 Hall-A. Er valt over te discussiëren of het echt een spel is, het is sowieso niet echt iets wat binnen het normale begrip van een "spel" valt. In Va-11 Hall-A ben je een barkeeper in een bar met een naam die heel rot typt (Va-11 Hall-A, ja). Je hebt de klassieke rol van een barkeeper: je luistert naar de verhalen van je clientèle terwijl je drankjes voor ze inschenkt. Het enige klassieke spelelement is het bereiden van de drankjes, maar als je dat fout wil doen moet je dat bijna bewust doen – de lat ligt niet erg hoog, maar daar gaat het in Va-11 Hall-A ook niet om.
|
|
Zelf ben ik nog niet ontzettend ver in het spel: ik heb net twee avonden dienst gedraaid. Zodoende kan ik nog geen goed oordeel vellen over het complete plaatje, en afgaand op de trailer en de website staan me nog wel wat verrassingen te wachten. Maar zelfs na zo'n korte speeltijd vind ik het al een fantastische ervaring. Het voelt echt alsof je naar de verhalen luistert en een klankbord bent voor je klanten.
Het spel opent met de melding dat je er het beste even comfortabel voor kan gaan zitten, met snacks en drankjes binnen handbereik, zodat je de beste ervaring hebt. Daar ben ik het helemaal mee eens: het is niet iets voor even tussendoor, maar als je er af en toe een avondje voor vrij kan maken zou ik het zeker doen.
|
|
Grim Fandango: de uitslag!
|
|
|
Sorry, lieve mensen. In mijn kerstmail van 2015 beloofde ik begin 2016 een kopie van de remake van Grim Fandango weg te geven. Daar heb ik mij niet helemaal aan gehouden. Maar nu, een jaar na dato, dan toch een trekking! Ik heb uit de inzendingen willekeurig iemand gekozen en de winnaar is: Marloes! Van harte gefeliciteerd, en ik hoop dat je er minstens net zoveel plezier van hebt als ik!
|
|
|
|
Lars and the Real Girl stond al heel lang op mijn lijstje, en terecht blijkbaar.
Lars is een wat sociaal gehandicapte jongeman en is niet erg gesteld op gezelschap. Als hij 's avonds thuis komt sluit hij zich op in zijn eentje totdat hij de volgende ochtend weer naar zijn werk moet, ondanks de pogingen van zijn broer Gus (of vooral eigenlijk diens vrouw Karin). Op zijn werk laat een collega de site zien van een bedrijf dat sekspoppen maakt die er heel realistisch uitzien. Hij geeft weinig blijk van enthousiasme maar enige weken later wordt er dan toch een bestelling voor hem afgeleverd: Lars is eruit en verkiest siliconen boven vlees en bloed. Hij noemt de pop Bianca en geeft haar een complete geschiedenis. In zijn beleving leeft ze echt, dus hij stelt haar dezelfde avond nog voor aan Gus en Karin. Omdat Bianca erg gelovig is wil ze nog niet bij Lars blijven slapen, maar gelukkig vindt ze onderdak bij zijn broer.
Na een periode van grote consternatie in het kleine, landelijke dorpje waar dit alles zich afspeelt wordt er collectief besloten dat iedereen meedoet aan de waanwereld van Lars. Dit is echt waar de film gaan shinen: binnen de kortste keren heeft Bianca een baan, vriendinnen en talloze sociale verplichtingen. Door dit rijke sociale leven van Bianca komt ook Lars steeds meer tot leven (het niet-zo-heel-verrassende-maar-evengoed-mooi-weergegeven poëtische thema van de film).
Ondertussen is er ook nog een echt meisje (Margo) dat Lars wel ziet zitten, maar dat komt niet helemaal binnen bij hem. Pas zodra Margo met iemand anders aan het daten gaat merkt hij dat hij dat niet zo leuk vindt – evenals het feit dat Bianca niet zo vaak thuis is.
Wat ik het mooiste vond aan deze film is hoe iedereen in het dorpje zich inzet om die rare Lars met zijn pop op te vangen in een prachtig sociaal valnet. Alle bezwaren worden door de mensen opzij gezet, want Lars heeft ze nodig. De film weet ook een interessante balans te slaan tussen je schamen omdat je om Lars lacht en plaatsvervangende schaamte omdat het allemaal ook eigenlijk een soort van net niet kan. Dit alles wordt natuurlijk afgewisseld met de nodige dramatische momenten zodat de film voor geen moment verveelt, wat ik ontzettend knap vind gezien het toch wat onconventionele onderwerp. Ik geef 'm vijf sterren.
|
|
|
|
In eerste instantie had ik ook een review geschreven over een film die ik ontzettend slecht vond. Later besloot ik om die toch maar weg te halen: dit is de Mailing der Dingen die je niet mag missen, en dat is nou juist wat je in dit geval wel moet doen (naar mijn mening dan, want de meeste mensen zijn dat niet met mij eens – wat mijn motivatie was om de review te schrijven). Maar toen ik een plaatje van de filmposter zocht om naast dat stukje te zetten kwam ik dit hilarische filmpje tegen: Everything Wrong with Snowpiercer. Ze maken die filmpjes overigens ook over goede films, maar vooruit, dat maken ze goed door maar liefst twee delen nodig te hebben voor elk van de Star Wars prequels. Cinema Sins, op YouTube.
|
|
|
|
Daniel Crooks is een videokunstenaar. Hij maakt verschillende soorten werk, maar wat mij het meest aanspreekt zijn de werken waarin hij op elkaar lijkende features uit de publieke ruimte pakt en ze aan elkaar plakt, zoals bijvoorbeeld smalle straten/steegjes (boven), meer steegjes vanuit een andere hoek (onder links) of verdwijnpunten (onder rechts).
|
|
Schilderijtjes op je bord
|
|
|
"Niet spelen met je eten!" Hoe vaak heb je dat wel niet gehoord vroeger? Wat was er nou leuker dan een heus landschap maken van je spinazie, met eierbootjes in een rivier van jus? Blijkbaar is schilderijtjes op je bord maken niet weggelegd voor kinderen, maar wel voor topkoks en kunstenaars zoals Anna Keville Joyce.
|
|
|
Eric Standley speelt graag met een lasersnijder en gekleurd papier, en daar issie verdomd goed in ook. Patronen die we kennen uit de klassieke oudheid of het Midden-Oosten vinden hun weg naar zijn kunstwerken: prachtige composities van fijne snedes uit vele lagen dik, gekleurd papier. Fysiek door zo'n boek bladeren zoals hij dat doet in zijn introductiefilmpje moet volgens mij helemaal fantastisch zijn, al lijkt het meeste ingelijst getoond en verkocht te worden.
|
|
|
Lekker experimenteren met LSD
|
|
In de jaren 50 werd er, in tegenstelling tot de jaren 60, vooral door de medische wereld geëxperimenteerd met LSD in plaats van door hippies. Een van die experimenten zie je in dit intrigerende filmpje van een normale huisvrouw (in die tijd mocht je iemand nog in zo'n hokje duwen) die een dosis LSD krijgt toegediend. Vooral het einde vind ik erg mooi.
YouTube staat overigens vol met filmpjes van dit soort onderzoeken, leuk voor als je je een keer verveelt.
|
|
Bedankt voor het lezen van deze Mailing der Dingen. Zoals altijd hoop ik dat jullie hem leuk vonden, en het wachten waard. Jullie reacties maken me altijd erg blij, dus hartelijk bedankt voor de reacties op de vorige!
Voor nu nog een fijne dag, en tot de volgende keer (wanneer dat dan ook is)!
Niels
|
|
|
|
|
|
|
