Nieuwsbrief van de stichting OverBevolking v/h de Club van Tien Miljoen
Nummer 1 van 2023 (doorsturen)Voor optimale weergave en navigatie kunt u deze nieuwsbrief het beste openen in een browser.
Donatie 2023
Aan het begin van het nieuwe kalenderjaar vraagt onze stichting u om een bijdrage in de kosten die wij maken om Nederland en de wereld ervan te overtuigen dat overbevolking de hoofdoorzaak is van talloos veel problemen. Helaas kunt u deze digitale nieuwsbrief niet als een acceptgiro op de schoorsteenmantel zetten. Omdat die herinnering ontbreekt, kan uw donatie in het vergeetboek raken. Daarom ons verzoek: klik nu of direct na lezing van deze nieuwsbrief op de button om uw donatie over te maken. Alvast hartelijk dank!
De politiek begint te schuiven
We lezen wel eens: we horen zo weinig van jullie. Waarom zit de stichting niet in praatprogramma’s? Waarom lezen we geen opiniërende artikelen in landelijke kranten? Het antwoord is dat de media ten eerste zelf bepalen wie ze uitnodigen of opnemen en ten tweede dat ze zeer terughoudend zijn bij het bieden van een podium aan belangengroeperingen zoals onze stichting. Daar komt bij dat de bevolkingskrimp die wij voorstaan als een controversieel onderwerp wordt gezien waaraan ze hun vingers niet willen branden.
Maar zijn er dan geen andere acties denkbaar om de aandacht te trekken? Zeker. Wij lijmen ons niet vast aan schilderijen en we blokkeren ook geen kruispunten. We denken dat dit soort acties weinig effect heeft. We vormen ook geen specifieke groep mensen die een persoonlijk belang heeft bij bevolkingskrimp. Dat sluit ook een gang naar de rechter uit. Wij vertolken de mening van alle Nederlanders die van mening zijn dat we wat betreft de vestigingsmogelijkheden van nieuwe inwoners onze grenzen allang hebben overschreden. Dit besef dragen wij uit.
Geef de mensen geestelijk zetjes
Hoe we dat besef uitdragen? Door wat met een Engels woord als ‘nudging’ wordt aangeduid: het geven van ‘zetjes’ aan mensen waardoor ze in hun denken de gewenste kant op gaan. Werkt dat dan wel? Het effect van ‘nudging’ valt lastig te meten, maar wel te beredeneren. Wat zowel de politiek als de media verzuimen is het leggen van een verband tussen allerlei maatschappelijke problemen en de groei en omvang van onze bevolking. Denk aan het woningentekort. Denk aan de moeite die het kost om ruimte te vinden voor alternatieve energiebronnen als windturbines en zonneparken. Denk aan de luchtvervuiling waarmee we hier te maken hebben: broeikasgassen, stikstof en fijnstof. Denk aan de ruimte voor de rivieren die we moeten creëren om droge voeten te houden. Denk aan de overlast en het plaatsgebrek die het gevolg zijn van nieuwe distributiecentra of het onderbrengen van goedkope arbeidskrachten.
Satellietfoto van stikstofconcentraties in Europa. Grote steden zijn duidelijk zwaartepunten, evenals de Italiaanse Povlakte. In het westen en midden van Nederland en het dichtbevolkte Ruhrgebied is de situatie bar en boos.
Op de afbeelding is goed te zien hoeveel ruimte er nodig is voor groene energie, in verhouding tot één kerncentrale. Voor windturbines nog veel meer dan voor zonnepanelen. Die ruimte is er niet in Nederland, ook niet als we de Noordzee volplempen. En voor kerncentrales krijg je ook niet overal de handen op elkaar. Dus: minder verbruik, minder vraag, minder mensen.
Onze strategie
Over het verband tussen bevolkingstoename en misstanden en problemen in de Nederlandse samenleving schrijven we berichten die we regelmatig op sociale media plaatsen. Bij Facebook hebben we over de tienduizend volgers. Onze nieuwsbrieven gaan naar ruim 1.700 abonnees. Voor een aantal mensen zullen de onderwerpen die we aansnijden gespreksstof zijn. In de huiselijke kring. Of bij het koffieapparaat op het werk. Tijdens verjaardagen. In het café.
Regelmatig verschijnen er ingezonden brieven waarin op de gevolgen van bevolkingsgroei voor de maatschappij wordt gewezen. Zo krijgen onze berichten een sneeuwbaleffect. Ook sturen we onze nieuwsbrieven naar de pers. Journalisten zullen er kennis van nemen en aanknopingspunten vinden voor een artikel of een column. Wanneer een onderwerp vaak genoeg ter sprake komt, dan gaat de politiek mee resoneren. En dat is de laatste tijd overduidelijk waarneembaar.
Lees hier verder over hoe de politiek de afgelopen tijd opvallend is gaan schuiven op het gebied van bevolkingsgroei. Ook de Adviesraad Migratie liet onlangs van zich horen en pleit voor regulering van arbeidsmigratie. Het is overigens wel betreurenswaardig hoe de Adviesraad de asielmigratie bagatelliseert. Deze zou slechts 12% van het totaal uitmaken. De raad verzwijgt daarbij dat daar nog eens 18% gezinsmigratie van buiten de Europese Unie bijkomt! Internationale verdragen en Europese afspraken of niet, Nederland moet zorgen voor een negatief migratiesaldo.
Dit is de verwachte bevolkingsontwikkeling in Europa voor de komende jaren. In de bovenste rij de veranderingen tijdens de eerste twintig jaar van deze eeuw: links wat betreft de totale bevolking, midden door geboorte en sterfte en rechts door immigratie. De totale bevolking van Noord-, West en Zuid-Europa is gegroeid, soms met tientallen procenten.
Links onder is de totale verwachting afgebeeld voor de periode tot 2040. Groei is er vooral in Scandinavië, Groot Brittannië en Ierland, Frankrijk, Nederland, België en Zwitserland en in iets mindere mate in Finland, Spanje, Oostenrijk en Griekenland. Daar staat krimp tegenover in Oost-Europa, Duitsland, Italië en Portugal. De groei wordt nauwelijks veroorzaakt door natuurlijke aanwas [afbeelding midden onder], integendeel. Oost-Europa, Griekenland en vooral ook Duitsland, Italië en het Iberisch schiereiland staan wat dat betreft op krimp. De te verwachten sterke groei in Scandinavië, Groot-Brittannië en Ierland, Frankrijk, België, Nederland en Zwitserland is het gevolg van immigratie.
Immigratie om vergrijzing tegen te gaan? Vergeet het maar!
Migratie als middel tegen de vergrijzing heeft zich zo langzamerhand ontwikkeld tot de hydroxychloroquine van de demografie: hoe hard alle deskundigen ook roepen dat het niet helpt, een hoop mensen blijven volhouden dat het een tovermiddel is. Ze negeren daarbij ook nog de pittige bijwerkingen als bevolkingsgroei en de daarmee samenhangende problemen als woningtekort, natuur- en milieuschade en overbelaste infrastructuur.
Menig Nederlander was tijdens de feestdagen ongetwijfeld dankbaar dat de (groot-) ouders ondanks hun hoge leeftijd ook nu weer aan de dis konden aanschuiven. Voor het bedrijfsleven en nogal wat bestuurders en politici zijn al die ouderen echter een verschrikking waaraan economie en samenleving ten onder dreigen te gaan. Vacatures blijven onvervuld, economische groei blijft achter, zorgkosten rijzen de pan uit en wie moet dadelijk onze AOW en pensioenen betalen?
Met een praktisch grenzeloos immigratiebeleid denken zij in één klap zowel de vergrijzing als de gruwelijke boottochten over de Middellandse zee te kunnen voorkomen. Het lijkt ook zo simpel. Als we te veel 65plussers hebben in verhouding tot de 65minners, dan zorgen we gewoon dat de voorraad 65minners wordt aangevuld. Zo heeft arbeidsimmigratie zich ontwikkeld tot wat hydroxychloroquine bij corona was: een middel waarvan de hardste schreeuwers roepen dat het helpt, terwijl artsen al lang weten dat het niet werkt.
De reden daarvoor is dat migranten óók oud worden, de arbeidsmarkt verlaten en dan een AOW-uitkering en zorg nodig hebben. Nu al kost een gemiddelde Nederlander meer aan voorzieningen dan hij/zij aan belastingen betaalt, en voor immigranten geldt dat des te sterker. Zij dragen immers minder belasting af, maar profiteren des te meer van overheidsvoorzieningen. Aangezien bij vergrijzing de jongere generaties worden opgezadeld met oplopende kosten voor gezondheidszorg en oudedagvoorzieningen, heeft arbeidsimmigratie daarop dus een versterkend effect.
Als we de ‘grijze druk’ (de verhouding tussen het aantal personen van 65 jaar of ouder en het aantal personen van 20 tot 65 jaar) gelijk willen houden, dan zou Nederland steeds meer nieuwe mensen moeten toelaten. Buitenlandse onderzoeken toonden al aan dat voor het oplossen van de vergrijzing onrealistische getallen immigranten nodig zijn. Voor Nederland is dat niet anders. Hoogleraar emeritus economie Harrie Verbon kwam op één miljoen migranten per jaar, onderzoeker Jan van de Beek zelfs op een getal van 2,5 miljoen migranten per jaar aan het eind van deze eeuw. Het is duidelijk dat dit streven tot onmogelijke mensenaantallen zou leiden. Zie ook wat we hierover schreven in deze nieuwsbrief (artikel ‘Hoeveel immigranten heb je nodig om vergrijzing tegen te gaan?)
In de strijd tegen klimaatverandering wordt voortdurend verwezen naar de gevolgen van de klimaatcrisis op de volgende generaties. Zij betalen immers de rekening van ons verlangen om een economie in stand te houden die draait op fossiele brandstoffen. Hetzelfde dreigen we nu te doen met de vergrijzing. Gewend als we zijn aan een gunstige verhouding tussen werkenden en gepensioneerden, willen we het liefst op de oude voet doorgaan door de groeiende grijze top van de piramide te stutten met almaar meer jonge mensen. Maar doorgaan is geen optie. We kunnen er nu al geen stad als Leeuwarden jaarlijks bijbouwen; een stad als Amsterdam per jaar gaat al helemaal niet. We zullen dus moeten omschakelen naar een ander soort samenleving. Dat gaat gepaard met uitdagingen, maar uiteindelijk komen we na 2038 vanzelf in gunstiger demografisch vaarwater. Blijven we echter op deze voet doorgaan, dan gaat de vergrijzing nog decennia lang duren. Dan hebben de volgende generaties niet alleen met hetzelfde probleem te maken, ze krijgen dat van extreme overbevolking er ook nog eens als cadeautje bij.
[van onze correspondent]
Uw donatie
Wilt u uw donatie voor 2023 overmaken? Graag! Klik dan op de button.
Facebook
Volg ons op Facebook. Regelmatig plaatsen we hier nieuwe berichten. Like ons!
